Πήρα πρωί πρωί το αυτοκίνητό μου με κατεύθυνση το κέντρο της πόλης των Αθηνών. Το ήξερα από την αρχή ότι έπρεπε να αντιμετωπίσω την κίνηση στο δρόμο μέχρι να φτάσω στο μετρό (όχι δεν είμαι από αυτούς τους τυχερούς που έχουν μια στάση μετρό έξω από την πόρτα τους), θα ψάξω ώρα να βρω θέση να παρατήσω τον κουβά μου (ήδη αρχίζω και εκνευρίζομαι πάλι) και θα στριμωχθώ στο μετρό για να φτάσω στο κέντρο όπου δεν πήγαινα για τουρισμό αλλά για δουλεία. Όταν επιτέλους έφτασα στις σκάλες του μετρό, χτύπησε το τηλέφωνό μου και μίλαγα μέχρι που κατέβηκα (και πάλι για δουλειά). Και κάπου εκεί που οι κυλιόμενες έφταναν στο προορισμό τους, αντίκρισα μια θεία παρουσία με ψηλά τακούνια και ένα κοντό φλοράλ φορεματάκι. Θέλω να περιγράψω το φορεματάκι γιατί έχει σημασία για το υπόλοιπο της ιστορίας, ήταν από αυτά τα καλοκαιρινά κομμάτια που αφήνουν ακάλυπτους τους ώμους και πολύ μεγάλο μέρος πάνω από τα γόνατα. Το χαρακτηριστικό του ήταν ότι έσφιγγε κάτω από το μπούστο της κοπέλας και από εκεί και κάτω ήταν πολύ χαλαρό και ανοικτό (δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα). Μόλις λοιπόν πέρασε η κοπέλα, σκέφτηκα ότι ίσως να ήταν καλύτερα να μην προχωρήσω πιο βαθιά μέσα στη τρύπα του τυφλοπόντικα, αλλά να περιμένω εκεί ώστε να μην χάσω το σήμα (υποτίθεται ότι ακόμα μιλάω στο τηλέφωνο) και την οπτική μου επαφή. Όπερ και εγένετο, δεν σταμάτησα όμως να κοιτάζω (αρκετά αδιάκριτα μάλιστα) την νεανίδα στις σκάλες να κυλάει προς τα πάνω. Μέσα μου ήλπιζα (ότι και κάθε υγιείς αντρικός οργανισμός) όταν θα έφτανε σε κάποιο υψηλό σημείο να έχω ορατότητα σε αυτό το κομμάτι πανιού που θα έπρεπε να έχει πρόσβαση μόνο ο επίσημος δικαιούχος. Όταν πια έφτασε αρκετά ψηλά, άρχισα να συμβιβάζομαι με την ιδέα ότι δεν θα σταθώ τόσο τυχερός, αφού οι σκάλες δεν είχαν την κατάλληλη κλίση ώστε να μου προσφέρουν το θέαμα που επιθυμούσα. Στιγμιαία άρχισα να δυσφορώ και να αναλογίζομαι πως είναι δυνατόν – τη στιγμή που το 90% των μηχανικών παγκοσμίως είναι άρρενες – να μην έχουν προβλέψει αυτή τη λεπτομέρεια. Μήπως είναι κατασκευασμένες από αυτούς τους κοντοπίθαρους κινέζους? Και λίγο πριν τελειώσω τον συλλογισμό μου και ενώ το κορίτσι είναι σχεδόν έτοιμο να κάνει το πρώτο της βήμα στο επίπεδο της γης, φυσάει ένα γλυκό αεράκι (Σορόκος θα ήταν) και της σηκώνει τόσο δα το φόρεμα, τόσο ώστε να μπορώ μόνο εγώ να απολαύσω τα καλλίγραμμα πόδια της που στερέωναν έναν ολοστρόγγυλο βγαλμένο από σκίτσα του Μανάρα ποπό. Συνοδευόταν μάλιστα και από ένα λευκό στρινγκ με κόκκινα λουλουδάκια (αυτό μπορεί να είναι και δική μου επινόηση). Μόνο για ένα δευτερόλεπτο, μόνο. Κι όμως, εμένα μου έφτιαξε τον μήνα! Τι όμορφος που είναι ο Αύγουστος στην πόλη!

Ιορδάνης Κοραθάς